Sauerlandtoer 2020 – Zaanse Motor Vrienden / Mozamo

Dag 2 – vrijdag, 4 september 2020 – Naar Haus Wullner

Na een best wel goede nachtrust was het tijd voor de eerste echte route. “Klote.., het regent nog steeds…”. Eerst maar wakker worden dan met een lange warme douche. Daarna een ontbijtje doen beneden… “Of ik er een gebakken eitje bij wilde”? Nou.., lekker.., doe maar! Het spiegelei smaakte echt prima. Lekker op een broodje met een plak ham en kaas. Beetje peper en zout erbij. Zoals het hoort. Zelfs de koffie was goed. Normaal komt koffie uit zo’n 10 liter thermoskan dinges, maar er stond gewoon een espresso-achtig ding. Na de nodige broodjes en een heerlijke dubbel spiegeleitje werd het dan toch tijd om in te pakken. Nog even een sanitaire stop en dan de koffers pakken. Mijn handschoenen waren inmiddels droog, maar zouden dat zeker niet blijven. Nadat ik had betaald sjouwde ik de tassen naar de garage. Ah – ik zie dat de laatkomers mij hebben ingebouwd. Met een buikschuiver had ik nog wel weggekomen, maar dat kolos van mij kon er zeker niet uit. Zelfs niet met tig keer steken. Even naar binnen om te vragen van wie de fietsen zijn. Die waren inderdaad van de laatkomers en er werd gelukkig direct actie op ondernomen. Bij het naar buiten rijden liet ik het zwaargewicht nog bijna vallen ook door een oneffenheid tussen garage en de straat. De 1600 raakte zo in onbalans dat ik hem bijna niet kon houden. Hart zat gelijk in mijn keel. Een “gvd” kon ik nog net op tijd inslikken.

Die klote bril beslaat gewoon..

Nu de motor eindelijk buiten stond kon ik mijn regenpak aandoen en helm opzetten. Ik moest de latex handschoentjes echt heel voorzichtig aandoen aangezien die hun beste tijd wel hadden gehad. Gelukkig had ik de navigatie al ingesteld op de zuidroute. Ik hoefde niet meer aan te gps te rommelen. Eerst even tanken. Net buiten de dorpskern van Winterberg zit een grote Aral. Tanken was wederom niet nodig maar het is altijd lekker om met een volle tank te rijden. Want stel dat je geen pomp tegen komt, of ze zijn allemaal dicht als je ze nodig hebt 🙁 Door mijn eigen warmte, de regen en het langzame rijden besloeg mij bril iedere keer – echt super irritant. Ik kon het vizier wel een beetje open doen, maar niet te veel want dan zou er nog veel meer vocht naar binnen komen. Na getankt te hebben reed ik terug naar het begin van de route. Nu ik op snelheid was, verdween ook de waas van mijn bril. De pinlock van het vizier was als verwacht condens-vrij, maar ja, die klote bril beslaat gewoon.

Door het slechte weer was het zinvol om lekker relaxt te rijden. De voorspelling was dat, als ik richting het zuiden zou rijden, het tegen de middag beter zou worden en verdomd.. Na een klein uurtje werd de lucht lichter en nog wat later stopte het met regenen. Omdat ik niet bijster vroeg was vertrokken was het al bijna half een en begon flink trek te krijgen. Voor mijn gevoel zat ik nog maar net op de motor en wilde eigenlijk nog niet stoppen. Ik was ook pas kwart voor elf klaar met tanken en was toen dus nog in Winterberg. Ik had de route zo gemaakt dat ik langs Freizeitpark Hammerweiher zou rijden. Daar heb ik in het verleden goed kunnen eten en het is best wel een gezellig locatie, maar toen ik het parkeerterreintje opreed stond er welgeteld 1 auto. Het was ook akelig stil. “Nou… dat zit potdicht, niemand binnen ook”. Of toch wel.. Ja… er waren twee mensen bezig met verbouwen. Er stond totaal geen meubilair meer binnen. Naja – dan maar het bolletje dat ik nog van gisteren over had. Een reep muesli ging er ook wel in – jammer van de koffie. Beetje karige lunch wel.. Ik zal dus moeten uitkijken naar een tentje dat wel open is. Gelukkig is de Garmin heer en meester daarin. Ik hoef alleen maar het scherm een beetje uit te zoomen om een beter overzicht te krijgen waar de horeca zich bevindt. De TomTom kan dat ook maar die laat het niet zo makkelijk meer zien tegenwoordig. De oude generatie (Rider 5 en ouder) waren daar veel beter in, zelf beter dan de Garmin, maar bij TomTom hadden ze daar kennelijk andere ideeën over.

Verder rijden en opzoek naar een tentje – Een Imbiss, of ander tentje aan de kant van de weg, is al goed. Een kleine 30 kilometer verder, in het plaatsje Feudingen, zat zo’n Döner tentje.  Nu ben ik totaal niet van de Döner Kebab, maar omdat er niet echt iets anders in de buurt was besloot ik het toch maar eens te proberen. Ik zwaar gebrekkig Duits (zeg maar Engels) probeer ik duidelijk te maken wat ik wil. Ik kan wel redelijk lezen wat er allemaal staat en wijs zo’n wrap-dinges aan. De beste man vraagt of ik knoflooksaus erbij wil – nou doe dat maar niet. Wel een yoghurt-sausje, maar dan zonder knoflook. Niet zo’n fan van. Wat ik krijg, was een mega-wrap. Tot de nok gevuld met rauwkost, feta en wat van die vette vellen warme vlees. Het geheel werd bij elkaar gehouden dat een flinke laag aluminiumfolie en een paar servetjes. Die servetjes waren, toen de wrap bijna op was, geen overbodige luxe. Terwijl de wrap werd overhandigd dacht ik, “Die ga ik nooit opkrijgen…”, maar de eerste hap smaakte zo goed dat de wrap zonder veel problemen slonk. “Zo.., da’s lekker zeg….”

Na de heerlijke wrap moest ik toch maar weer eens op pad. Het liep inmiddels al tegen tweeën en ik moest nog dik 100 kilometer. Het was inmiddels ook weer begonnen met regenen. Ik had mijn regenpak uitgedaan bij de eerste stop maar die kon mooi weer aan. Jammer, maar helaas. Omdat ik vanaf dit punt weer richting het noorden reed werd het weer steeds minder. Halverwege het laatste stuk begon het gespetter ook nog over te gaan in regen. Echt jammer. De snelheid was er nu echt wel uit. Op stukken waar je normaal wat tijdswinst zou kunnen boeken, werd de snelheid er goed uitgehaald. Na verloop van tijd hield de regen op en trok de lucht open. Even na half vijf arriveerde ik bij Haus Wullner. Ik was, zoals gewoonlijk, weer de laatste. De motor zette ik achter het pand. Tassen naar boven, andere kleren aan, mondkapje mee en naar beneden. Naar de andere leden van ZMV en lekker kletsen onder het genot van een goed glas witbier.

Dag 3 – zaterdag 5 september – Zuidwest route

Prima geslapen op het iets wat harde bed,  Ik was benieuwd wat voor weer het was. Een blik uit het raam was genoeg. Het gaat een grijze dag worden. Het was bewolkt, maar wel droog op het moment. Wel goed weer om te rijden. ZMV heeft zoals gewoonlijk twee routes gemaakt. Een korte en een lange. De korte vond ik lang genoeg. Een iets kortere route geeft je ook de gelegenheid rustiger aan te doen en meer van de omgeving te genieten. Beetje dubbel – je wilt zo veel mogelijk rijden, maar je wilt ook zo veel mogelijk zien en als ik snel ga rijden heb ik alleen maar oog voor de weg en stop ik minder vaak. Een rondje van ongeveer 220 kilometer is prima en gezien de weersvoorspelling ook lang zat. Met een beetje pech krijg ik weer een nat pak.

De motor was zeiknat van de condens. Eerst eerst het scherm en zadel droog maken. Het is niet fijn om zo weg te rijden. Een nat zadel geeft je gelijk een koude kont. Veel condens op je scherm zorgt ervoor dat je er niets door ziet, al helemaal niet als tegen de laagstaande zon in rijdt. Bovendien is een kans dat je spetters in je gezicht krijgt van het opspattende nat. Even droogmaken die hap. Ik had de route nog niet geselecteerd in de navigatie. Ik had een paar varianten gemaakt. Naast de standaard “lange” en “korte” route had ik ook nog een variant voor als het super klote weer wordt. Laten we maar starten met de korte versie. Ik hoefde ook nog lang niet te tanken. Gisterenochtend nog getankt in Winterberg en aangezien de route van gisteren dusdanig kort was, was er nog geen derde van de inhoud verbruikt. De kans was groot dat ik vandaag wederom niet hoefde te tanken.

De rit liep eerst langs Altastenberg. Daar heb ook twee maal een weekend door gebracht. Ik besluit net voordat ik het plaatsje inrijd te stoppen voor wat foto’s. Het zonnetje stond nog laag en scheen tegen donkere wolken aan, die aan de andere kant de vallei boven het bergen uit kwamen. Het zag er een beetje surrealistisch uit. Ik heb foto’s gemaakt met een heus fototoestel en met mijn telefoon, maar ik kan nou niet zeggen dat ze goed uit de verf zijn gekomen. Misschien toch maar eens een nieuw toestel aanschaffen – of een betere telefoon. Verder rijden maar weer. Ik was het stadje nog niet uit, toen ik spontaan nodig moest plassen. Toch teveel koffie op. Ik vind onderweg plassen lastig. Als je moet, vind je nergens een parkeerplaatsje of inham en als je niet moet, rijd je er zo vijf voorbij. Zal je net zien. Het geluk aan mijn zijde, of eigenlijk aan de andere zijde van de weg: na een kilometer of 10 een parkeerplaatsje met genoeg bomen. Altijd een gedoe, want met je motorpak aan plassen vergt de nodige behendigheid.

Op strategische plekken moest er natuurlijk gestopt worden voor een koekje, genieten van het uitzicht en het maken van wat foto’s – Het weer was nog steeds niet geweldig. Wederom niet koud, maar zeker niet warm. Door de bewolking was het gewoon een deprimerende ochtend. Inmiddels begon de maag ook weer te zeuren. Het klokje van de motor liet weten dat mijn maag gelijk had. Kwart over 12. Bij de eerstvolgende gelegenheid stoppen voor een warme hap. De eerste grote plaats waar iets zo kunnen zitten was Erndtebruck, althans volgens de Garmin was er horeca. En inderdaad. Net voorbij een bruggetje over een watertje zat een Döner-tentje. Nou had ik gisteren al kennis gemaakt die kebab-handel dat ik het wel aandurfde nu. Helaas mocht ik hier niet binnen zitten. Wel jammer aangezien het niet echt warm te noemen was en er was nog steeds die dreiging van regen in de lucht. Dan was het weer licht, dan werd het weer donkerder en voelde je af en toe een spetters. Ik bestelde weer een soortgelijke wrap als gisteren en liet het mij goed smaken. Dit is eigenlijk veel beter dan die schnitzels of zo’n bratwurst, al zijn die ook super lekker. De lading servetjes waren weer nodig want op het eind begon de wrap behoorlijk te lekken. Jammer dat ik niet binnen kon zitten. Het spetterde eigenlijk voortdurend een heel klein beetje, niet genoeg om nat van te worden, maar gezellig buiten eten in het zonnetje had fijner geweest. Het begon nu wat harder te spetteren. Ik had nog niet eens m’n wrap op verdomme. Kudt corona, mag niet eens binnen zitten 🙁

Tijd om verder te gaan. Het gespetter was nog geen reden om het regenpak aan te trekken, maar dat zou niet heel lang meer duren. De route liep verder door een fantastisch dicht bos. Mooi zwart asfalt, al was het niet heel breed. Ieder keer als er een bocht was zag ik donkere wolken mijn richting op komen of juist van mij afbuigen. Helaas. De route loodste mij rechtstreeks naar een donkere wolk waar een flinke sluier onder hing. Ik kan het niet droog houden. Niet veel later begon het goed te regen en gelukkig waren er daar in de bossen veel parkeerplaatsjes. Snel mijn pak aan. Doordat ik zo verhit stond te hannesen met het pak, besloeg ook nog eens mijn bril. Tof! Eindelijk mijn pak aan. De bui was kort maar vrij hevig, al duurde het wel even voordat ik voorbij de bui was. Na de bui was het gewoon zonnig. Ja – de voorspelling komt uit! Mooi weer. Ik had op dit stuk een aanpassing in de route gemaakt. Ik wilde binnendoor naar het plateau, cq. uitkijkpunt van Rhein-Weser-Turm. Ik zouden dan wel een paar mooie haarspeldbochten missen, maar de weg binnendoor is leuker. De route heb ik een paar jaar geleden gewoon een keer geprobeerd. Basecamp vond de route toen niet kunnen – deze was onderbroken, maar op Googlemaps liep de weg door. Gewoon geprobeerd. Geweldig. Een vrij smalle weg, die meer weg heeft van een veredeld fietspad eigenlijk. Boven gekomen was het tijd voor een bak koffie. Het restaurant was open. Er waren maar een paar bezoekers. Ik was net op tijd want na mij kwamen er meer mensen en die moesten – i.v.m. de geldende corona-maatregelen – mooi buiten blijven of wachten tot er binnen plek was. Buiten koffie drinken was trouwens geen straf. Het was spontaan lekker weer geworden en het was best nog wel warm ook.

Het weer wordt steeds mooier – het regenpak had ik binnen al uitgedaan. Bovendien begon de temperatuur binnen ook op te lopen. Snel naar buiten. Het was nog een uurtje rijden gok is. Een kleine 60 kilometer met lekker veel bochten. Ik hoop dat er nog ergens een mooie plekje komt voor wat foto’s. Dat had ik nog niet genoeg gedaan vandaag. Aan het eind van het bos werd ik getrakteerd om een superplaatje. Mooi vergezicht, blauwe lucht met van die mooie witte wolkenstraten. Alleen niet echt een plek om te stoppen, maar als ik nu niet stop is het plaatje weg. Dan maar even hachelijk in de berm. Niet echt slim maar ja, je moet toch wat. Passerende auto’s waren not amused. Toch stond de motor niet op de weg. Stelletje paniekzaaiers..! Bij het hotelletje snel de tassen uitlaten – douchen en naar beneden voor een biertje. Ik was weer een van de laatste. De meeste zaten al buiten met een biertje of een wijntje.