Het is al weer een hele tijd geleden dat ik een leuke tocht heb gemaakt. Afgelopen januari ben ik nog wel even op en neer geweest naar Molenaar Motors, om nieuw rubber te halen. Dit keer geen Dunlops. Door de goede verhalen op het motor-forum (in het k1600-draadje) heb ik besloten om de Pirelli Angel GT2 eens te proberen. Op het moment dat ik ze ging halen was het net boven het vriespunt. Echt uitproberen was er dus sowieso niet bij. Dat lukte wel tijdens de flevo-rit die ik tijdens de krokusvakantie heb gemaakt. Ik heb van die rit geen foto’s dus ook niets te melden. Wel dat de banden een vertrouwd gevoel geven en lekker direct sturen. Ook het toerweekend met de Zaanse Motorvrienden, die dit weekend zou plaatsvinden, de “Beneluxtoer”, is wederom verplaatst naar volgend jaar. Dit zou de Beneluxtoer van 2020 zijn, die vorige jaar april werd verplaatst naar dit jaar.
Enfin, “Langs de Linge“… althans dat had het moeten zijn. Voor de aardigheid heb ik de route eens niet in BaseCamp gemaakt maar in kurviger.de, een online routeplanner speciaal voor de motor. Het is net zoiets als MyRoute-app (MRA), maar dat zonder al die onzin erbij. Het werkt daardoor ook iets spartaanser en werkt vrij intuitief. Het heeft wat weg van ITN Converter, een progamma waar ik veel itn-routes mee heb gemaakt, alleen werkt kurviger beter en sneller.
De route is gemaakt en geëxporteerd naar TomTom MyDrive. Dan kan ik kijken of er geen wegen opgebroken zijn, of dat ik ergens niet langs mag. Zodra de route in MyDrive is ingeladen, kan je kiezen om de route te wijzigen en dan gebeurt er spontaan “iets magisch”. De route wordt geanalyseerd en opnieuw gemaakt daar waar TomTom denkt dat het beter kan of waar je niet mag of kan rijden. Donkerblauw is hoe is was, lichtblauw is hoe het zou moeten worden (volgens TomTom). Als je dan direct kiest voor “opslaan” heb je de track (niet de route) zoals TomTom vindt dat het goed is.
Er waren aardig wat correcties door te voeren. Toch zou ik een aantal keer ongewenst moeten omrijden. Zo zou ik bij Lexmond de dijk niet op kunnen, maar tijdens mijn geïmproviseerde lunch, op een bankje in Ameide, werd mij verteld dat “als er een bus langs kan een motor ook geen probleem zou moeten zijn”… Tja… Voor niets een mooi stukje gemist. Verder kon ik aan het eind van Rietveld, waar de Lingedijk begint, niet verder want er stond een mega-kraan op de weg met hekken waar je echt niet omheen kon (letterlijk en figuurlijk).. Aan het begin van het stuk, bij Arkel, stond wel dat je er niet door kon. Er was wel een zijweg waar je naar toe zou kunnen. Heb ik op de kaart gezien en TomTom vond ook dat het wel kon. Die kraan stond alleen net voor die kruising. Ze waren namelijk iets aan het doen met die kruising. Deze was compleet verstevigd met zgn. damwanden. Ik kan er niet door en moet dus terugrijden en via de zuidkant van de Linge de route vervolgen.
Ik zette de garmin op de 2D-stand en zoomde uit voor een beter overzicht. De TomTom liet ik lekker staan. Die pakt vanzelf wel weer een keer de juiste route op. De route liep via Spijk, Vogelswerf en Heukelum. Leuke van “omrijden op gevoel” is dat je op plekken komt die je normaal niet zo snel zou kiezen. De weg die ik had gekozen was best leuk. Mooie lanen met in bloei staande bomen en mooie huizen. Hier en daar vertelde de TomTom om iets anders te doen, dan dat mijn gevoel had gedaan. Zo ben ik een aantal keer door een stom wijkje heen gereden, terwijl dat voor mijn gevoel totaal niet nodig was. De navigatie stond ook niet op kronkelroutes ofzo, dus helemaal begrijpen deed ik het niet. Thuis terugkijken en track/route aanpassen voor evt. een volgende keer.
Niet veel later, bij Tricht, was het weer raak. Ook hier had TomTom wel een opbreking gezien, maar in het echt was het toch net even anders. Tot overmaat van ramp zat ik achter een vrachtwagen die zich door nauwe straatjes moest banen, want ook hij krijg die stomme omleiding voor zijn kiezen. Leuk voor invalide auto’s en scootertjes maar voor een flinke vrachtwagen was het voor het leuke een beetje te krap. Dat was de laatste omleiding. Op naar meer dijkjes en vergezichten!
De rest van route zou ik kunnen rijden zoals gepland. Net voor Rhenoy gaat de route naar het noorden. Ik kom een spoorwegovergang tegen. Enkelspoor. Ik denk, “Nu ga ik het doen”! Ik heb altijd al een keer de motor op het spoor willen zetten, om daar dan een foto van te maken. Best wel een tricky actie, want er zal net een trein aankomen en slaat je motor net af in paniek omdat je je jiffy vergeet in te klappen in de haast. Maar ik denk “ik doe het gewoon”. Helm op het hek gehangen, telefoon alvast in de foto-stand en de motor de overgang op gereden. Paar foto’s geschoten en nu maar hopen dat ze gelukt zijn.
Bij Mariënwaerdt is het echt “gezellig” druk. Het parkeerterrein is afgeladen. Zelfs de mooie laan richting het Landgoed, waar je eigenlijk niet mag parkeren, is vol. Omdat het zo druk is doen mensen stom. Net niet voorbij een kruising rijden en dan toch naar links willen. Dat geeft natuurlijk problemen. Die draai haalt een auto niet en moet er achteruit gestoken worden. Gelukkig kan ik er links wel voorbij, maar een auto er achter raakt in paniek en begint in het wilde weg te toeteren terwijl moeders de kinderwagen ook nog tussen die twee auto’s duwen. Ben je dan dom of wat??? TomTom stuurt mij richting het Landgoed. Ik kon mij herinneren dat ik daar met de motor helemaal niet mag komen. En inderdaad, ik mag daar niet in. Gelukkig stuurt de TomTom mij net daar voor rechtsaf een weggetje in. Het verkeer wordt tegengehouden met een bord verboden voor auto’s. Niet voor motoren dus, echter begin ik mij toch wel af te vragen of ik er goed aan gedaan heb om dit fietspad te nemen. Veel breder is het niet en er zijn echt veel wandelaars. Ik duw de 1600 in zijn 5 en met minder dan 1000 toeren rij ik gepast (met net geen 30km/u) langs de wandelaars – Die kijken natuurlijk verwondert op, maar ik mag daar gewoon rijden en als die fiets 1000 toeren draait sterft het geluid van de uitlaat weg tegen de achtergrondruis van de bomen. Mooi stukje tuffen.
Nadat ik Tricht voorbij ben cruise ik richting de Nederrijn. Bij Maurik komen dan eindelijk de vergezichten over de Lek tevoorschijn. Eigenlijk heet de Lek daar nog Nederrijn – Aan de overkant heet de dijk gewoon “Lekdijk”, maar aan deze kant heet het Rijnbandijk. Bij een stenen huis, waar een stenen tafeltje met bankje staat zet ik de motor aan de kant om van het zonnetje te genieten. Natuurlijk moeten de nodige foto’s gemaakt worden want wat een mooie wolken zijn er weer te zien.. Blauwe lucht, beetje wind, niet te koud en hier en daar wolken..
Het tweede deel van de route geeft ruimte voor wat meer snelheid. Via Rhenen en Veenendaal rij ik naar de N224 – lekker even 80 kilometerwegen tot aan Zeist. Bij Bunnik gooi ik de BMW de snelweg op om naar huis te tuffen.. Mooie dag – fijn om weer op de motor te zitten na zo’n lange tijd.