Elzas Tour 2019 – Zaanse Motor Vrienden / Mozamo

Vrijwel direct na het Vogezen-avontuur met MC Mozamo, nam ik mijzelf voor om hun website nauwlettend in de gaten te houden, in de hoop dat er weer een tour die kant op zou gaan. Maar hoe vaak ik ook keek, de tour-pagina bleef statisch. Althans, geen aankondigingen van een lang weekend richting Frankrijk of Duitsland.

2018 begon op zijn eind te lopen en ik wilde eigenlijk toch wel weten of er iets op de planning stond. Uiteindelijk, ergens halverwege november, heb ik toch maar contact gezocht met de club en daar was het verlossende woord. In het kort kwam het er op neer dat Mozamo en motorclub “Zaanse Motor Vrienden”, de buitenlandse motorvakanties dit jaar samen organiseren.  Er stonden dus wel degelijk meerdere buitenland trips op de kalender, ook eentje in mei.

“ELZAS TOUR 2019” – zo heette het lange weekend en zou plaatsvinden van 10 t/m 13 mei. Niet het Hemelvaart-weekend dus. Het leek me leuk om de buurman ook weer mee te nemen. Die was wel weer te porren voor een trip richting Frankrijk. Onze email-adressen werden via Mozamo doorgesluisd naar de tour-coördinatoren van de Zaanse Motor Vrienden (ZMV) en niet heel veel later kregen we een mail met alle buitenlandse tours, waaronder de Elzas-tour in mei. Naast de nodige inschrijfformulieren zat er per tour ook nog een A4-tje met algemene voorwaarden bij. Eigenlijk stond daar niets bijzonders in; de algemene strekking is “houdt het leuk voor jezelf en voor de anderen en houd je aan de geldende verkeersregels”. Lijkt me niet meer dan logisch. Na het opsturen van de formulieren is het dan een half jaar wachten. Ja… Dat duurt lang… Héél lang…

Eindelijk is het dan eind april. Nog twee weekjes wachten.. Weeronline werd weer angstvallig in de gaten gehouden. De twee-weken-vooruit prognose ziet er niet al te best uit, het zou het hele weekend regenen. Beetje het zelfde als vorig jaar toen we naar de Vogezen gingen, lekker dan. Meerdere malen per dag werd weeronline gecheckt, het werd er niet heel veel beter op. We waren nu een week vertrek en het werd gelukkig toch iets beter. De zwarte wolken met 3 druppeltje hadden plaats gemaakt voor een grijs wolkje met een zonnetje en 2 druppeltjes. Positief blijven. Uiteindelijk zou het vrijdag en zaterdag kunnen regenen maar zou het zondag en maandag prima weer zijn. Het zou niet warm zijn – ergens tussen de 11 en 14 graden – en de we zouden windkracht 4 krijgen.

Een week voor vertrek hadden we nog geen routes ontvangen. Toch maar even “appen” met de club. De routes waren een paar dagen geleden gemaild, wij stonden echter niet op de de maillijst. Ze zouden doorgestuurd worden. Niet veel later kwam er een gpx-je binnen. Voor iedere dag een lange en een korte variant, behalve voor de laatste dag. De gpx bevatte ook alleen maar de gereden tracks. Geweldig. De tracks zijn opgenomen tracks. Heel chique. Geen rare spontane opbrekingen dus. Daar zijn ze, met name in Duitsland, namelijk heel goed in. De tracks kon ik zo één-op-één overzetten naar MyDrive en op die manier zo de TomTom inhengelen. In BaseCamp heb ik de tracks nog wel even overgezet naar routes. Dat vinden de Garmins van mij en mijn buurman prettiger.

Het plan was om donderdag al te gaan rijden – net zoals vorig jaar. Ik had al twee extra routes gemaakt. De vrijdag-route zouden we maar gedeeltelijk rijden. Helaas kon door omstandigheden thuis dat verhaal op het laatste moment niet doorgaan – jammer. Dan maar op vrijdag vertrekken. Dat wordt een flink stuk tuffen. De lange route zou 680km zijn, de korte 610km. Het scheelde sowieso anderhalf uur. Laten we de korte maar nemen anders wordt het een race tegen de klok.  “Als jullie maar om half acht aan tafel zitten”, hoor ik de tour-coördinatoor van Mozamo nog zeggen. De korte variant was eigenlijk hetzelfde als de lange variant alleen verliet je pas een stuk verder de snelweg.

Dag 1 – 10 mei – De heenreis

Ik zou om half negen richting mijn buurman rijden, twee straten verder. Voordat we via Harmelen de snelweg opreden, moest er nog wel even getankt worden bij de Tinq in Woerden. Het was half bewolkt, tamelijk fris en volgens weeronline zou het gewoon droog blijven. Omdat we niet al te veel haast hadden reden we, op de cruisecontrol, met een gangetje van 115 km/u richting Duitsland. De vrijdagochtend spits was inmiddels opgelost en we konden ongestoord doorrijden. Ter hoogte van Maasbracht werd de lucht heel dreigend. Dat houden we niet droog. Een paar kilometer verder werden we spontaan verwelkomt met een dikke bui. “Hallo zeg.., dat was niet voorspeld”. Net voor de nieuwe tunnel bij Maastricht was het weer droog. De zon kwam er zelfs aan te pas. Rond elf uur waren we Maastricht voorbij en was het wel tijd voor een koffie-break. Vlak na Maastricht zit langs de A2 een Mac waar we even opwarmen bij een bak koffie. Niet dat het koud was, maar het is wel een goed excuus. We zaten inmiddels ook al 2 uur op de motor, dus een kleine pauze kon wel.

Na de koffie reden we België in. De route liep via Verviers en we moesten dus over die stomme rotonde richting de E42. Ik heb dat wazige verkeersplein al zo vaak genomen dat ik het kan dromen, maar er waren er voor ons een stelletje aan het klootviolen, zodat ik alsnog bijna de mist in ging. Na Verviers werd het een stuk rustiger en besloten we om de gaskraan wat verder op en te draaien. 115 km/u is natuurlijk relaxed rijden, maar echt opschieten doet het niet. Rond 1 uur passeerden we de Moezel en besluiten om nog even een korte break te houden. We moeten ook nodig tanken trouwens. Althans, mijn buurman. Die had nog 1 streepje over. Best wel oké, want we hadden sinds Woerden nog niet getankt. In Birkenfeld was daar eindelijk de eerst pomp. Een 1000cc V-Strom die 420km op een tank doet, toch niet slecht. Ik moet zeggen dat de k1600 ook wel aan tanken toe was. Boven de 120 km/u gaat de 6-cilinder duidelijk meer drinken.

We rijden inmiddels op de door ZMV aangeleverde route. Gelijk mooi, ik kan niet anders zeggen. Het liep tegen half vier en we hadden eigenlijk wel trek in koffie. Maar als je koffie wilt, kom je natuurlijk niets tegen. Verrassend. Ik merk op dat we richting Otterberg rijden. Daar ben ik vorig jaar geweest. Een aardig plaatsje, dus daar moet wat te halen zijn. We reden het stadje in en parkeerden de motoren op het kerkplein. Leuke terrasjes – allemaal dicht! WTF? Vrijdagmiddag, zon, lekker temperatuurtje en gewoon niets open. Ik kon me herinneren dat er daar verderop een döner-pizza tentje zat. Mooi. Daar hebben ze dan wel geen koffie maar wel een colaatje met een stuk pizza. Dat gaat er ook wel in, aangezien we de lunch een beetje hadden overgeslagen. In plaats van koffie werd het dus cola met een pizza. Het avondeten is toch pas over 4 uur.

Een kleine drie kwartier later zijn we weer op pad. Het liep inmiddels tegen half vijf en we moesten nog ongeveer 115 kilometer tuffen. Het laatste stuk was echt een drama. De vrijdagavond spit speelde ons parten. Niet alleen was er erg veel verkeer, je kon op deze wegen gewoon niet inhalen – tenzij je een deathwish hebt natuurlijk. Om het verhaal compleet te maken: we reden achter een treintje vrachtwagens die met een slakkengang de berg op reden, 20 à 30 km/u. Je kon er gewoon niet voorbij. Heel frustrerend. Toen we er uiteindelijk wel voorbij konden, misten we ook nog even een afslag, 3 kilometer omrijden. Pas rond half zeven reden we het parkeerterrein van het hotel op. Wow…, wat staan er veel mensen buiten. We waren volgens mij echt de allerlaatste – kon ook bijna niet anders. Ik was even in de veronderstelling dat we weer met een mannetje of 20 zouden zijn, maar het waren er iets meer. 67 om precies te zijn. Het parkeerterrein was eigenlijk vol. Hier en daar was nog wel een gaatje, maar het ging net. Eerst maar even inchecken. We liepen richting de menigte. “Heeyyyy Sjoerd!!” Kijk, dat is gelijk een leuk begin. Eerst even een praatje maken. Daarna inchecken, koffers naar de kamer brengen, douchen, naar beneden en bier drinken. Lekker – zo’n halve liter weissbier hakt er goed in, op een zo goed als lege maag 😉

Eten – tja hoe ga je dat regelen voor bijna 70 man. Gewoon lopend buffet. Er was vlees van het spit. Op een enorme barbecue draaide een stuk of 8 spitten rond met stukken vlees. Helemaal te gek. Verder lagen er gebakken aardappeltjes, braadworsten en een tafel met rauwkost om een doe-het-zelf-salade in elkaar te knutselen. Dat belooft wat voor de andere dagen. Voordat we konden aanvallen werd er eerst een kleine speech gehouden door, ik vermoed, de voorzitter of tour-coördinator van ZMV. Daarna konden we per twee tafels naar het buffet. Handig, want als 70 man zich in een keer storten op het eten, wordt het natuurlijk een puinhoop. Goed geregeld. Wat ook goed geregeld was, is dat er echt genoeg was en dat de voederbakken tijdig werden bijgevuld. Er was dus altijd wat je wilde pakken. Wat er nog wel even geregeld moest worden, was de drank-bingo-kaart, een consumptie-kaart. Lekker ouderwets, maar werkt heel goed. Kostte 40 euro. Best leuk, zo’n negatieve spaarkaart. Als die vol is, (of leeg – net hoe je het bekijkt), kon je een nieuwe kopen. Als je zondagavond nog over had, dan kon je het restant reclameren. Afijn, eten dus.. En drinken.. Ik had me voorgenomen niet al te veel te nemen, maar dat lukte niet echt. Vlees van het spit en braadworst. Ja ja, dat wordt smullen!