Elzas Tour 2019 – Zaanse Motor Vrienden / Mozamo

Dag 3 – 12 mei – “miep miep vrooom”

Vandaag scheen de zon volop. Hier en daar een wolk maar vooral zon. De temperatuur was een graad of 3 à 4 lager dan gisteren en dat was samen met de wat sterkere wind goed te merken. No worries. Colletje aan en de handvat verwarming toch maar weer op de barbecue-stand. De route liep tegen de klok in. We hadden de eerst dag gesproken met de man die de routes maakte. De strategie is om twee lange routes te maken. Eentje met de klok mee en eentje tegen de klok in. Daarna de lange routes inkorten en voilà, we hebben routes voor iedereen.

De eerste paar kilometer waren best wel saai. Gewoon provinciaal, maar ik had begrepen dat we een overvloed aan bochten zouden gaan krijgen. Veel meer dan gisteren, al moet ik zeggen dat we ons gisteren ook niet hebben verveeld. Na Bad-Bergazbern begon het te kronkelen al was het een snel traject. Pas na een kilometertje of 40 begon het interessant te worden. Rond half elf stond we voor een barretje. Koffie dus. Koffie was niet al te best – zum kotsen – dus stonden we binnen 20 minuten weer buiten.

In de buurt van Bourscheid, op de D461, houdt spontaan de weg op. Ik volgde braaf de Garmin maar kennelijk was deze aanpassing nog niet doorgekomen bij die Amerikanen. Ik werp een blik op de TomTom, die eigenlijk tijdens het rijden niet in mijn gezichtsveld is, en die geeft mooi aan dat we verkeerd zitten. We draaien om. We moesten een afslag verder hebben. Terwijl we dat doen worden we ingehaald door twee fietsen, waaronder een strak sturende Versys. We konden ze wel goed bijhouden, al moest ik met dat slagschip van mij wel alle zeilen bijzetten. Achter ons sloten een witte GS aan, een groene naakte Kawa en een oranje KTM en nog een paar. Volgens mij zat er ook nog een SV mij maar dat weet ik niet meer. Mijn reisgenoot, die voorop reed, merkte dit ook en draaide het gas nog even verder open. Het was best smal en inhalen ging niet zo makkelijk. Alles goed, maar het tempo lag voor ons toch een beetje te hoog. Dat merkte we goed in snelle bochten zeg maar – we reden een beetje buiten de comfort-zone. Laat ze maar gewoon inhalen voordat we fouten gaan maken. Dat kan niet de bedoeling zijn. En daar stoven ze weg. Binnen no-time waren ze niet meer te zien. Fuck wat gaan die gasten hard.

Alleen de witte GS reed nog achter ons.  We tuffen “rustig” verder en komen de rijders die ons net voorbij sjeesde bij de pomp tegen. We zwaaien en janken vrolijk voorbij. Tja 😀 Eigenlijk denk ik, “Ja da’s leuk – zitten ze zo weer in onze nek”. De weg werd steeds interessanter. Mooi bochten, lange doordraaiers. Heerlijk. Mijn reisgenoot hield het tempo er goed is en kennelijk had de GS, die nog steeds achter ons zat, niet de behoefte om in te halen.

We doken weer de bossen in. Superweg. Zoals voorspeld, het kon ook niet uitblijven, kwamen de KTM, de Kawa en de Soes weer met een pleuris gang voorbij. De hele weg trekt gewoon in een vacuüm. Het was op dat stuk nog bochtiger er smaller dan waar we eerst werden ingehaald. Ook minder zicht maar het zal wel. ‘s Avond hebben we het er nog over gehad. “Hoe kan je in godsnaam zo hard door de bocht als je niets ziet”. Nou moet ik zeggen dat ze wel een bak meer ervaring hebben, maar “ja, het gaat soms wel eens bijna mis”. We rijden lekker in ons eigen “snelle” tempo verder en missen spontaan een afslag. We besloten gelijk maar om een break te nemen. De witte GS was blind achter ons aangereden. “Gaan jullie een happie doen?” We hadden eigenlijk wel trek, maar hadden gewoon de afslag gemist. We besloten om in het dorpje, onze uit het hotel meegenomen bolletjes te eten, op zondag weet je nooit of je überhaupt wat tegenkomt.

Na deze eenvoudige lunch rijden we verder. Als we beter op de kaart hadden gekeken hadden we geweten dat we door Saverne zouden rijden, een behoorlijke plaats met zat eetgelegenheden. Maar ja – shit happens. De Garmin liet na Saverne een superweg zien. Mooie lange kronkels maar het zat niet mee. Een vieze Benz D300 rookte meer dan een stoomtrein uit 1900. Niet te harden. We konden er ook niet lekker voorbij. Uiteindelijk lukte dat wel – niet dat het volgens de bordjes langs de weg, of de streepjes op de weg mocht,  maar er achterblijven was net zo dodelijk. En toen waren de bochten-waar-je-zo-lekker-in-kan-hangen weg. Klotezooi! Hier stopte eigenlijk ook het mooie gedeelte van de route. Niet dat de rest niet mooi was, maar het was wel een beetje gedaan met de bergen, al moet ik zeggen dat gas geven, op die wat flauw kronkelende wegen, ook heel lekker is. Die 6 cilinder lekker doortrekken naar zesduizend toeren – echt wel gaaf!

De laatste stuiptrekkingen van het bochtige circuit was ergens bij Lobsann. Net daarvoor hadden we de laatste haarspeldbochten gehad. In Lobsann waren we ook nog bijna onderdeel van een wielertour. We besloten nog een bak koffie te gaan halen. We stalden de fietsen achter op de parkeerplaats. Het was best wel een gezellig bistrootje al vond niet iedereen dat. Kennelijk was een van de klanten het niet helemaal eens met de gang van zaken en begon er vrolijk op los te schelden. We keken elkaar aan en vroegen ons af of ze er misschien ook popcorn bij hadden 😀 Het belangrijkste was dat de koffie super was en voor een prijs van nog geen twee euro. Daar kon het dispuut dus niet over gaan. Ik had mijn koffie op en moest nogal naar de wc. Ik liep dus met grote passen naar een deur waarop “WC” was geschilderd. “Non non non non non” blies de garçon “Wat nu weer” denk ik – dit is toch “la plee” ?? Maar nee – ik kreeg een sleutel en moest buiten piesen. Vast omdat we bikers zijn. Ik loop de trap af naar buiten. Draai het slot om en stoot bij mijn kop tegen te lage deurpost. Fransen zijn klein maar laten we s.v.p. niet overdrijven zeg. Euhm.. waar is het licht.. Geen lichtknopje.. Euhm.. Oh – er zit een sensor in de hoek. Ik wilde al enthousiast voor het oog gaan springen maar het plafond was niet veel hoger dan de deurpost – Geen goed idee dus. Grappig, want die pisbak stond in de hoek en de deur viel vanzelf dicht, waardoor je dus geen hand voor ogen kon zien.. “Zijn probleem”. Na deze pitstop heb ik de sleutel weer ingeleverd en zei tegen de man, in mijn beste Frans, dat het licht stuk was – Het antwoord was iets van “Kan ik niets aan doen” – ik dacht: “Nou, ik dus ook niet….” Tijd voor de laatste 50 kilometer.

We waren vroeg terug vandaag. Om een uur of vier. Op het terrein stonden nog maar een paar motoren. Dat is anders geweest. Ik moet ook zeggen dat we aardig hebben door gereden en de lunch hebben we een soort van overgeslagen. Ook hebben we geen enkele foto gemaakt. Dat vind ik zelf wel jammer maar goed – er waren ook maar weinig plekken waar je even kon gaan staan voor een foto. Volgende keer beter afstemmen. Na het douchen werd de spaarkaart weer opgehaald om wat biertjes te halen. We krijgen te horen dat het eten vanavond om half zeven was en niet vanaf half acht zoals de voorgaande avonden. Dat kwam omdat de bar om tien uur zou sluiten. Over het eten viel wederom weinig te klagen – goed en genoeg. Er was een soort bami bij van aardappels en ei – dat denk ik tenminste. Schnitzel en rösti. Groente weer. Lekker En als toetje hadden we IJS!! Na het eten was het nog even tijd om de benen te strekken en om het restant van de negatieve spaarkaart te incasseren.