Ik weet het – ik val een beetje in herhaling met m’n “rondjes Gelderland”. Daar is wel een verklaring voor. Utrecht is niet zo heel groot en richting het oosten is het gewoon mooi rijden en nog niet zo volgebouwd. De wat kortere ritten zijn wel in Utrecht/Zuid-Holland, maar de echt mooie dagtochten, ja, dan ga ik toch echt voor de bossen bij Doorn, de Veluwe en het weidse van de Gelderse Vallei. Verder richting het noordoosten kan wel, maar dan moet ik vroeger weg. Ik zou dan een rondje rond Deventer-Almelo kunnen maken. Deventer is tegenwoordig, van mijn voordeur tot de afslag, zeker 5 kwartier rijden, als we ons netjes aan de snelheid houden 🙁 – Het is niet anders.
Maar goed, Gelderland dus weer. Het plan was om weer de mooie wegen te rijden in het gebied tussen Utrecht, Elspeet, ‘s-Hertogenbosch, Gorinchem, Utrecht. Goed voor 340km. Ik wilde globaal de route van afgelopen zaterdag rijden, maar dan minder provinciaal en vooral meer kilometers. En ook pas bij Amersfoort, afslag Leusden, de snelweg af. Dat is in het verleden ook een mooi startpunt gebleken. Het asfalt ligt er weer voortreffelijk bij. Weinig verkeer en gelukkig maar, aangezien er onlangs een soort van hetze is ontstaan tegen motorrijders in het algemeen. Want motorrijders zijn niet welkom in het paasweekend. Komend weekend worden diverse wegen daarom afgesloten voor motoren en wielrenners, om wandelaars een kans te geven om van het mooie weer te genieten en dat terwijl we, dacht ik, zoveel mogelijk thuis moeten blijven vanwege het corona-virus. “me confused“. Het zou de overheid overigens sieren als ze de week er op de wegen juist afsluiten voor wandelaars, zodat motorrijders van het mooie weer kunnen genieten – Maar die vlieger gaat natuurlijk niet op.
Na een kilometertje of 100 besloot ik om op een bankje, bij fietsknooppunt 67, mijn boterhammen op te eten. Het bankje was vrij en de motor kon mooi onder een afdakje staan daar. Ik had thuis brood klaar gemaakt, verder had ik nog een mini paas-stolletje meegegrist uit de voorraadkast en een verse fles spa. Op het motor-forum zag ik iemand die een thermosfles koffie had meegesjouwd. Moet ik de volgende keer ook doen. Even een half uurtje niets, genietend van de rust en van een enkele motor die af en toe voorbij kwam. Verder niets anders dan fluitende vogeltjes. Heerlijk die rust, je zou bijna wegdommelen. Aan de foto’s te zien, zou je denken dat er een lockdown is of zo. Knooppunt 67 is een driesprong. Ik kon rustig op het kruispunt staan om ook wat foto’s te maken, er was gewoon niemand.
Bij Kootwijk liep de route een beetje de mist in. In het dorp moest ik naar rechts. Zowel TomTom als de kaart van de Garmin vonden het prima – zelfs tijdens het nalopen van de route via TomTom My Drive kon ik geen rare keerlussen ontdekken. Het bord vertelde iets anders. De neus van de 1600 stond toen al de verkeerde kant op. Keren dus, aangezien het een C1-bord betrof: “Gesloten in beide richtingen voor voertuigen, ruiters en geleiders van rij- of trekdieren of vee“. Yup, daar hoort een motor dus ook bij. Volgens mij blijven dan fietsers en wandelaars over? Niet getreurd – Garmin lekker uitzoomen en kijken waar we de route weer kunnen oppakken. Even na Kootwijkerbroek werd ik wederom tot een halt geroepen. Ik kon niet doorrijden. Hetzelfde bord, alleen leek het me hier wel duidelijk: Een GS/A pad. Laat maar zitten. Omdat er op dit stukje van de kaart alleen maar kruip-door-sluip-door weggetjes waren, was uitzoomen niet handig, aangezien de weggetjes dan niet meer op de kaart zichtbaar zijn. Met een educated guess reed ik daar waar de route ongeveer moest lopen.
Ik was inmiddels 180 kilometer op weg – de TomTom zei dat ik rond 18h30h thuis zou zijn. Dat was niet helemaal de bedoeling, maar ik was ook pas tegen 11u weggereden. Het plan was om bij Rhenen, via de N233, de rivier over te steken, maar ik kon natuurlijk ook bij Amerongen het pontje over de Neder-Rijn nemen. Dat scheelt weer 20 kilometer omrijden en dan hebben we gelijk een rustmomentje. Ik vroeg me af hoe we gingen betalen, want met anderhalve meter afstand is het lastig muntjes geven. Hier was een oplossing voor gekozen.. De drie “banen” van het pondje waren gereduceerd tot 2 – links voor de auto’s, rechts voor de tweewielers. De bemanning had van die siliconen blauwe handschoentjes aan, om besmetting tegen te gaan. Ik had zelf een helm, pak en handschoenen aan te bescherming. Na een kilometer of 30 kwam ik weer een rivier tegen, de Maas dit keer. Ik kon me niet herinneren dat ik dat had geregeld, maar met zoveel rivieren in dit land, kan het ook bijna niet anders. Wat mij opviel is dat bij het pontje van Amerongen, de pont eigenlijk leeg was toen we overvoeren, terwijl er toch best nog wel wat mensen aan de wal stonden. “Veiligheid”. Het pontje over de Maas was eigenlijk meer een soort van Tetris – waar kunnen er nog auto’s of motoren bij. Sardientjes werk. Oke, er stond wel pionnetjes maar dat was volgens mij meer voor het gezicht
Bij Altena (dat ligt op de route zo’n beetje tussen ‘s-Hertogenbosch en Gorinchem) was het zeker nog anderhalf uur rijden – binnendoor routes natuurlijk. TomTom gaf nog steeds 18h aan. Inmiddels werd het ook drukker en was het niet meer zo relaxed rijden. Tijd om de navigatie maar eens in te stellen op huiswaarts. De snelste weg liep via de A27 -> A2 -> A12, een stukje van 50km. Maar eerst moest ik nog de N267 af en daar was het echt druk met vrachtverkeer. Werkelijk niet vooruit te fikken. Het was slechts 12km tot de snelweg, maar er leek geen eind aan te komen. Wellicht was het toch zinvoller geweest om de bedoelde route af te rijden tot de snelweg.
Zwart: gereden track.
Rood: gemist door omrijden.
Blauw: overgeslagen.