Sauerlandtoer 2020 – Zaanse Motor Vrienden / Mozamo

Afgelopen zomer en voorjaar zijn veel toertochten geannuleerd. Er was wel een versoepeling in juni, maar dat had een averechts effect. Tegen het eind van de zomer bleek dat het COVID-19 virus toch weer om zich heen had gegrepen.  Veel tochten waren bij voorbaat al geannuleerd, of doorgeschoven naar 2021. De Beneluxtoer, die de club in april had staan, is bijvoorbeeld doorgeschoven naar april 2021. De week in de Alpen en de mega-toer zijn sowieso geannuleerd. Tegen het eind van het jaar wordt geëvalueerd hoe die georganiseerd gaan worden. Is er dan goed nieuws? Ja – de Sauerlandtoer gaat wel door. Gelukkig maar. ZMV kon een vleugel in het landhaus volmaken. Verder zitten we in de gezamenlijke eetzaal allemaal bij elkaar…, bij de rest van de gasten, dat dan weer wel 😀 Bij het buffet moeten we verplicht een mondkapje op. Allemaal niet heel spannend. Regels waar prima mee valt te leven.

Zoals gewoonlijk begin ik al weken van te voren te kijken wat het weer gaat doen. Onzin natuurlijk want het verschilt van dag tot dag. Zo’n twee weken van te voren valt er al wel iets te zeggen – verder vooruit laten weer-sites ook niet zien. Weeronline geeft in ieder geval regen. Lekker dan 🙁 Iedere dag checken, maar beter wordt het niet. Regen, regen en nog meer regen. Zelfs een week van te voren ziet het er niet echt lekker uit. Het zou regen, maar het zou zomaar ook enigszins droog kunnen zijn – ja, mooi niet dus!

Ik zou donderdag al gaan rijden en de zondag ervoor stond er voor donderdag echt alleen maar regen. Gelukkig heb ik een fiets en regenpak die wel wat nattigheid kunnen verdragen. Mijn nieuwe Neotec helm van Shoei heeft zich inmiddels wel bewezen in aanhoudende regen. Ook mijn regenpak houdt het goed uit. Eén ding heb ik wel geleerd. Kwaliteit kost geld. De prijs vergeet je, maar kwaliteit nooit! Koop daarom ook nooit troep. Je kan een regenpak voor 3 tientjes kopen, maar als na een dag rijden de naden lek zijn, of het materiaal scheurt heb je niets. Geef dan liever 100 euro meer uit en het pak gaat jaren mee.

Anyhow, ik zou donderdag, ondanks dat ik heel de dag in de regen heb gereden,  kurkdroog op de bestemming aankomen. Het enige dat drijfnat was waren mijn handschoenen, maar daar heb ik van andere motorrijders een hele goede tip voor gekregen: Latex handschoentjes onder je handschoenen en verdomd – dat werkt! Een rare gewaarwording. Je handen worden niet nat, wat al een pluspunt is en om de een of andere manier broeit het ook een beetje – waardoor je geen koude handen krijgt.

Even vooraf: Ik heb best wel wat foto’s maar geen eentje van de heenreis. Het was niet de moeite waard om foto’s te maken in die regen, daarom dump ik foto’s van vrijdag alvast bij donderdag 🙂

Dag 1 – donderdag 3 september 2020 – De heenreis

Ik had dus besloten om een dag eerder te gaan. Op donderdagen werk ik maar een halve dag, waardoor het maar een halve dag kost om op te nemen. Bovendien heb dan ik hele een dag extra in het Sauerland. Top! Ik had van te voren al geboekt bij Haus Herrloh in Winterberg. Er waren daar nog wel wat kamers vrij. Door COVID-19 waren er maar weinig boekingen. Zoals ik al zei was het echt pleurisweer. Ik kan het niet genuanceerder zeggen. ‘s Ochtends, tijdens het vastklikken van de koffers spetterde het. Volgens buienradar zou het tegen de loop van de middag in Nederland wel wat droger worden. Westenwind.., dat betekent dat ik met de wind in de rug de hele dag regen zou hebben. Op de snelweg is dat nog wel te doen. Scherm ophoog, muziekje aan en een beetje het verstand op nul. Echt gezellig is het niet, maar als je met de juiste mind-set de weg op gaat valt het eigenlijk wel mee. Gelukkig was het gewoon regen in plaats van hevige buien. De wind viel ook wel mee. Er was wel wind, maar ik had er weinig last van. Het enige wat echt tricky is, zijn markeringen, reparatie-stroken en het passeren van vrachtwagens. Vrachtwagens werpen soms een enorme spray op, da’s gewoon niet grappig meer. Helemaal niet als de chauffeurs ook nog eens rijden op een stuk waar veel spoorvorming is. Daar kunnen zij verder niets aan doen. Fijn is anders.

Voor de heenreis had ik een aantal routes uit de oude doos verzameld. In het verleden is Winterberg al een paar keer “het hoofdkwartier” geweest. Ik heb ooit lang zitten dokteren op een paar mooie heen- een terugroutes. Ik besloot voor vandaag de snelle route te pakken. Veel snelweg, om wat kilometers te maken, zo’n 250 kilometer en dan een relatief kort stuk binnendoor. Slechts 105 kilometer of zo. Bij Hünxe (Duitsland) besloot ik te tanken en een bak koffie te halen. Tot Hünxe is het ongeveer 140 kilometer. Tanken was nog lang niet nodig. Ik kon eigenlijk tot Winterberg wel zonder, maar een bak koffie ging er wel in. Het was helemaal niet koud en aangezien ik helemaal aangekleed was had ik niet veel zin om in het warm gestookte tankstation te blijven. Buiten stonden nog twee motorrijders met een bak koffie en een peuk. Na een beetje kletsen vertelde zij mij over de latex handschoentjes. Ze wilde wel 1 paar afstaan. Ze waren een maatje te klein, maar aangezien het spul rekt was het goed te doen. Ik merkte gelijk het effect. Mijn vingers werden spontaan warm en omdat dat latex zo dun is,  is er totaal geen hinder om die onder je handschoenen te dragen. Vreemd. Goede tip om te onthouden.

Na de bak koffie, maakte ik me klaar voor de tweede etappe. Nog steeds verbaast over het effect van die simpele latex handschoentjes, verliet ik de grote parkeerplaats bij het tankstation. Het is nu nog een stuk van ongeveer 100 kilometer voordat de snelweg ophoudt. Ja, letterlijk ophoudt… Ter hoogte van Iserlohn houdt de A46 gewoon op. Als je het niet verwacht, heb je toch wel een probleem. Er staat wel een bord dat de snelweg ophoudt en zo, maar aan het eind komt er uit het niets een scherpe bocht naar rechts en een verkeerslicht. Een stukje verder, in de plaats Hemer, weet ik een McDonald’s te zitten. Het is inmiddels ook etenstijd. De regen is overgegaan in wat gespetter. Nadat ik een mooi plekje heb gevonden, stap ik af – om vervolgens op een zeer onhandige manier mijn helm op een stukje droge stoep te zetten, om wat meuk uit mijn topkoffer te kunnen halen. Ik weet niet hoe, maar ik struikel half en laat mijn toch nog wel nieuwe helm kennis maken met de muur 🙁 kudtzooj!

Met dank aan de Would-be-Rossi’s van deze wereld..

Bij de ingang staat een mannetje driftig met een flacon te wapperen. Iets met alcohol… Of ik even mijn handen wil ophouden. Toch moet ik eerst voorbij dat mannetje, want ik moet mijn helm ergens kwijt. Tja – ik haal mij schouders op. Nadat mijn handen zowat geloogd zijn mag ik op zo’n modern bestel-scherm mijn bestelling doen. Lekker ingewikkeld doen… Na wat ruziën met het scherm is de bestelling eindelijk geplaatst en kan ik plaats nemen aan een tafeltje – De McWrap, frietjes en het flesje water zullen gebracht worden. Leve corona!? Er is plek zat. Ik zoek een mooi plekje uit bij het raam, waarbij ik een beetje op de motor kan letten. Even zitten en genieten van een vette hap. De rust werd vervolgens nog even ruw verstoord. Ik was kennelijk vergeten mijn gegevens op een papiertje te schrijven in het geval de locatie achteraf een corona-brandhaard zou blijken te zijn. Konden ze mij inlichten. Nadat ik de voorraad servetjes had misbruikt voor het droogmaken van mijn bril en vizier, vond ik het wel genoeg. Half uurtje pauze is lang genoeg. Moest flink plassen ook. Nog even de blaas legen en ik kon met de 3de, het laatste stuk van de heenreis beginnen.

Nu nog een heerlijk stuk binnendoor tuffen. Kan er lang of kort over zijn – de regen werd niet minder, maar het boeide mij steeds minder. Hier en daar beetje uitkijken voor reparatiestroken of viezigheid maar verder een heerlijk stukje van 100 kilometer. Overal was goed door te rijden totdat ik bij de Sorpesee kwam. Je mag dat hele stuk niet sneller dan 50km/u. Het was ook best wel druk. Tevens begon het weer wat harder te regenen. Omdat ik weinig snelheid had begon mij bril te beslaan. Tof! Na dit vervelende stukje was het weer super rijden tot Gleidorf. Ik werd verwelkomt door borden dat motorrijders daar absoluut niet mogen rijden in het weekend. Dat zat er al een tijdje aan te komen. Ze zijn in Duitsland met een soort offensief bezig om motorrijders, op een tal van, voor motorrijders leuke stukken, te weren.. Waarschijnlijk met dank aan de Would-be-Rossi’s van deze wereld, die het verstieren voor de rustige recreatieve motorrijder. Gelukkig kan ik wel door – het is geen weekend – Wat mij bovenal niet zint aan deze afsluiting, is dat het een doorgaande hoofdweg naar Winterberg is. Eigenlijk stupide om die dicht te gooien. Rare jongens, die Duitsers, maar goed… Echt baldadig rijden op deze weg is er überhaupt niet meer bij. Afgezien van het feit dat de weg zeik- en zeiknat is, liggen er voor en na leuke bochten een aantal van die opgeschroefde drempels. Zijn nog net geen stoepranden. Ik weet niet wie dat heeft verzonnen. In ieder geval niet iemand met een motorrijders hart.

Dan is daar eindelijk Winterberg. Niet dat ik het motorrijden zat was, maar ik was wel enigszins klaar met de regen en het was bovendien goed mistig geworden. Eerst maar even de motor voor de deur van Haus Herrloh zetten, dan kan ik in checken. Er was weinig volk binnen. Achterin, bij de tv, zat een klein groepje onder het genot van wat Erdingers, slap te ouwehoeren. Ik kreeg een kamer boven de garage toegewezen. Er stonden pas 3 motoren in de garage. Dat zouden er meer worden want er was een groepje onderweg vanuit Nederland, die later op de dag waren vertrokken. Eerst de tassen naar boven brengen en mij van de motorkleren ontdoen. Het was echt steenkoud op de kamer. Hop, de radiatoren op 5. Deze werden snel warm. Gelijk de handschoen en laarzen op de vensterbank gelegd. Mijn handschoenen kon je echt uitwringen. De laarzen waren bij de neus wel nat. De binnenkant was nog steeds droog. Pluspunt weer. Alles was, voor zover nodig, uitgepakt. Tijd om eventjes te zitten en het weerbericht te checken. Ik wilde weten in welke richting ik morgen moeten rijden om de regen te ontwijken. De beste optie was om een route richting het zuiden te pakken. Het zou daar na 11 uur wel eens droog kunnen worden. Ik kon routes van vorige tochten recyclen. Naar het oosten, westen en zuiden had ik klaar liggen, maar voor het noorden had ik er nog een moeten maken. Dat was niet nodig geweest. Ik had een hele fijne route richting het zuiden met halverwege een stop voor eten. Nadat ik de route op zowel de Garmin als de Tomtom had ingesteld werd het hoog tijd voor een warme douche. De badruimte was bijna nog groter dan de slaapkamer zelf en ook al zo verrekte koud. Als ik dat had geweten had ik het kleine verwarminkje daar ook aangezet. Een half uurtje onder de douche-met-regen-douchekop staan zal de ruimte ook wel goed opwarmen 😉  Na de douche was het tijd om de maag te vullen. Ik had zin in een grote Duitse witbier. Ze hadden, zoals ik had verwacht, Erdinger op de tap. Laten we daar maar eens voorzichtig mee beginnen. Verder werd de menukaart overhandig. Ik hoefde eigenlijk niet te kijken, want ik had geen zin in een culinair verantwoord diner. Doe maar gewoon een schnitzel met pepersaus en gebakken aardappeltjes. Ik had ook voor patat kunnen kiezen, maar gebakken aardappeltjes staat chiquer en is in feite dus gewoon patat 🙂 Als groente zaten er boontjes bij en ik moet eerlijk zeggen dat dat er altijd wel in gaat. Als toetje werd een Dame blanche geserveerd – gewoon twee bolletjes vanille-ijs met slagroom en warme chocoladesaus.