Het zat al een tijdje in de planning. Een weekendje weg met Pasen…,
…met Hemelvaart, of met Pinksteren. Al die weekenden dus gereserveerd, vrij van familieverplichtingen. Alleen het weer kan nog roet in het eten gooien. Nu had ik wel thuis afgesproken dat ik maar 1 van die weekenden daadwerkelijk zou “verzilveren”. Pasen.. baggerweer althans, te wisselvallig. Hemelvaart werd het ook niet want er kwam wat tussen. Pinksteren dan? Ja dat moet hem echt worden.
Weeronline werd nauwlettend gevolgd. De week voor het weekend zag er beroerd uit, maar met nog 3 weken te gaan kan er nog van alles gebeuren. Niets veranderlijker dan het weer. Twee weken voor het weekend. Shit… Alleen maar regenwolkjes op de website. Nagels bijten. Zowel in oostelijke richting (Sauerland) als in zuidelijke richting (Eiffel/Moezel) was het niet best al bleek het richting de Moezel toch wel iets beter te zijn dan richting het Sauerland. We hebben zelfs gekeken naar het zuid-westen, maar daar ging de voorkeur toch echt niet naar uit.
Een week voor vertrek… Er zat wel verbetering in het weer, maar pas na het weekend. Zucht. “We laten het wel afhangen van het weer..” Dichter naar het weekend verschoof het goede weer voor ná het weekend naar voren. Goed nieuws! Donderdag zag het er naar uit dat het tenminste zondag en maandag goed zou worden. Vrijdag en zaterdag was het nog zeer slecht. Vrijdagmiddag zag het er naar uit dat het zaterdag beter zou worden maar te regenachtig om lekker te kunnen rijden. Een buitje is geen ramp, maar heel veel buien wordt al snel vervelend. “Laten we dan maar doen wat we 2 jaar geleden ook hebben gedaan”. Vroeg weg, veel rijden.. en slechts twee dagen, namelijk heen en weer terug. Saai? – hoeft niet – Veel kilometers? Ja! Gaan we een hotelletje bespreken? Nee!
Een paar jaar geleden zijn we ook spontaan weggegaan zonder iets besproken te hebben. Het leek mij op zich wel handig om iets te bespreken maar zijn antwoord was “Och, dat doe ik nooit. Er is altijd wel iets vrij” (maar da’s dus niet helemaal waar). Een paar jaar geleden kwamen we op een onverwachts leuke plek uit ergens in Saarland en dat wilde we eigenlijk wel weer doen.
De routes voor heen en terug heb ik dit keer niet helemaal zelf gemaakt. Ik weet van mijn reisgenoot dat we sowieso langs mooie plekken komen als hij een route maakt.We komen dan langs plekken waar ik zelf niet zo snel zou langs rijden. Wel enigszins lopen stoeien om de routes gelijk te laten lopen. Ik heb een Garmin, hij een Tomtom Rider 400. Wellicht zitten er op de kleine stukjes, met name in dorpjes, wat verschillen in. Maar dat boeit niet zo. Wat ik wel weet is dat ik de Garmin toch voorzie van de nodige “harde tussenpunten”. Dat is makkelijker als je de reis wilt vervolgen vanaf een bepaald punt.
Zondagochtend. Veel te vroeg (voor mijn doen) sta ik op de stoep bij mijn reisgenoot. Nog even een bakkie. Kijken of alles is ingepakt en nog even de tank volgooien. Makkelijk als er een pomp vlak bij je huis is. Mijn reisgenoot, zoals gewoonlijk weer met twee Riders, de Urban en de 410. De Urban heeft veel mogelijkheden met betrekking tot het wijzigen van tussenbestemmingen. Iets wat ze uit de software van de 400 hebben gesloopt.
Dag 1 – 4 juni 2017
Let’s go.. Tank gevuld, banden op spanning en olie gecontroleerd. Het eerste stuk is weer afzien – boring stuk A2 maar er is een verschil. Ik zit nu op de k1600 met cruisecontrol. Man – dat is gaaf. Héél gaaf! Ik wil niet zeggen dat die 200 km naar Aken niet meer vervelend is maar het verzacht zeker de pijn 🙂
Na Aken begint gelijk de fun. Normaal rijden we door naar het inmiddels voor mij bekende Kornelimünster, maar we tuffen door in oostelijke richting en gaan pas bij Eschweiler eraf. Normaal gesproken gaan we direct na het verlaten van de snelweg koffie drinken maar er was niets leuks. Maar er is wel behoefte aan koffie, dus we seinen elkaar dat er toch ergens gestopt dient te worden voor kaffee mit kuchen. Nou dat lukt.. In Zweifall – een heel klein kruip-door-sluip-door dorpje – vinden we een klein bistrootje.
Het kleine terras neemt bijna de volledige breedte in van het trottoir. We parkeren de fietsen een beetje scheef tussen de auto’s. De straat loopt hier best wel omhoog. Mijn reisgenoot bestelt zwei kaffee mit kuchen, waarop de beste man vraagt of we niet toevallig een ontbijtje willen. Op zich geen rare vraag gezien het tijdstip, het is krap elf uur. Voor de prijs hoeven we het niet te laten. Iets van € 6,- p/p. Koffie met een stuk koek was waarschijnlijk niet veel goedkoper geweest. Na amper 5 minuten wordt het kleine ronde tafeltje vol gezet met een volwaardig ontbijt. Niets ontbreekt (alleen ruimte op de tafel).
In Zweifall tevens even wat geld gepind. Ik was weggegaan met bankpassen maar cashgeld ontbrak en nu weet ik dat je bij sommige eterijtjes gewoon niet kan pinnen. Sta je daar met je visa-, mastercard- of rabopasje, kan je niet betalen.
We hebben het ontbijt ons goed laten smaken. Na ook een biologische pitstop gemaakt te hebben waren we een uur later weer onderweg. Aardige mensen en lekker eten. Stekkie om te onthouden.
Na het ontbijt reden we door richting Monschau. Monschau laat op de kaart een paar mooie slingers zien, die in de route waren ingebouwd. Het liep echter niet geheel volgens plan. Na een paar hele mooie slingers naar beneden, stonden we steevast klem voor een regulatie-stoplicht. De tegemoetkomende weghelft was opgebroken. Pas veel verder stond dat stoplicht het verkeer op te houden en we konden niets anders doen dan achter aansluiten. Maar goed ook, want we hadden een afslag gemist en wilde dus eigenlijk keren. Het plan was om het stadje met de klok mee rond te rijden, om vervolgens weer de hoofdroute op te pikken.
We keerden en reden een stuk weg op wat eigenlijk “Anlieger frei” was. Nu was er op dat stuk weg een camping die we wilde bezoeken (zeg maar). De weg was zeer avontuurlijk. Een G/S had het hier zeker naar zijn zin gehad. De K iets minder maar ach, als je maar rustig aan doet. Het weggetje maakte een haakse bocht naar links en ging steil naar beneden. “Uhoh” dacht ik. Die weg moet niet doodlopend zijn, of overgaan in bagger, want dan hebben we met die zware toerbakken van ons toch wel een uitdaging, maar het ging goed. Beneden aangekomen kwamen uit op mooi asfalt richting het oude centrum. Dat asfalt zou nabij het centrum overgaan in kinderkopjes. Heerlijk..
We vervolgen onze weg richting Einruhr. Snelle stukken worden afgewisseld door mooie bochten. Als we vlak voor Einruhr enthousiast naar beneden stuiven, worden we door tegemoetkomende collega-motorrijders ingeseind dat er controles zijn en inderdaad. In de laatste mooie wijde haarspeld naar beneden staan ze. Met achtervolgingsmotoren, busjes, de hele mikmak. We zwaaien nonchalant naar de dienders. We hebben immers dikke toerfietsen. Wij houden ons echt altijd aan de snelheid (zeg maar). Beneden in Einruhr is het langs de weg erg druk. Een meer, dorp en parkeergelegenheid geeft altijd drukte. Oppassen want de meeste die een plekje zoeken remmen spontaan en die een plekje verlaten duiken nog veel spontaner de weg op. Drie-breed lopen op de weg is ook geen probleem kennelijk.
Na dik 350 kilometer gereden te hebben is het tijd om even te tanken en om te drinken. Het is dan half 3 en eigenlijk hebben we wel trek. We zijn echt nog lang niet bij het hotel. Geluncht hebben we nog niet en het ontbijtje is inmiddels ook wel verbrand. Op water en sultana’s kan je niet echt leven. We besluiten in Cochem laat te lunchen (of om vroeg te dineren) tenzij zich eerder iets aandient. Een kilometer of 3 voor Cochem vinden we een hotel/restaurant (Walthotel zur Winneburg). Gezien de tijd en de stevig trek werd het een vroeg diner. Aangezien we toch al moesten wachten, komt diner-tijd toch al dichterbij. Ik gok dat we rond 16h15 aan het eten waren. We hebben hier voortreffelijk gegeten. Aardige eigenaar en prima eten. Ik weet niet hoe het hotel zelf is maar dit lijkt me echt een prima stek om een weekend te verblijven, al is er geen garage voor de motoren.
We maakten ons op voor het laatste stuk van de dag – richting Hotel Restaurant Hofgut Imsbach. Om 18h50 rijden we de binnenplaats van het landgoed op. Het is verdacht stil op het terras. “Raar” denk ik. Een dame komt vanuit de receptie naar buiten gelopen en overhandig een mandje aan een wachtende auto. De auto rijdt weg en de dame pakt haar fiets. “Raar” denk ik. Mijn reisgenoot schiet even schnell de dame aan, want het ziet er binnen akelig donker uit. Ik hoor de dame zeggen “Wir sind geschlossen”. Even wachten… Pinksterweekend… Mooi weer, iedereen vrij. Dan moet zo’n stek als dit toch gewoon open zijn? Nope – potdicht… Van “zou er nog wel plek zijn” naar “we zijn dicht”, moeten we toch wel even verwerken. We halen beide totaal flabbergasted onze schouders op. “Wat is dit nou weer voor een onzin”. We rijden terug. Mijn reisgenoot had een andere plek gezien voordat we de afsloegen naar het landgoed, maar dat bleek ook dicht te zijn. Gadverdamme. Het is inmiddels tien over zeven en ik ben eigenlijk wel een beetje klaar met de dag. Volgens de track-log reed ik om 8 uur van huis weg vanmorgen.
Een beetje op de automatische piloot rijd ik achter mijn reisgenoot aan die schijnbaar nog niet vermoeid is. We pakken voor het gemak maar even een goed begaanbare landbouwweg, ja, zo’n Anlieger frei weg inderdaad. Ach – het is laat en het is een hele mooie weg dus boeie.. Na niet al te lange tijd komen we bij Hotel Landhaus Mörsdorf. We stallen de fietsen achter het hotel in de hoop dat er een kamer beschikbaar is. Mijn reisgenoot doet het woord. YES, we hebben een kamer…. Tassen pakken, douchen en dan bier!
Lees verder