Dag 3 – Rondje Noord-Vogezen
Track dag 3.
Het eten was van gisterenavond was niet zo heel bijzonder. Eigenlijk was het een hele dikke plak ham. Niet echt mijn favoriet. Gelukkig was het ontbijt goed. Simpel, maar goed. Na het eten snel de pakken aan en kijken op buienradar. Nope – gaat niet regenen vandaag. In tegendeel. Het zou ontzettend lekker weer worden, warm zelf! Morgen krijgen we pas regen. De route is door Mozamo voortreffelijk in elkaar gezet. De route was zo’n 375 kilometer dus met onze rijstijl kunnen we niet te veel stoppen – of juist wel, ja – juist wel. Mochten we in tijdnood komen dat is de route op een aantal punten in te korten. Dat hebben we gelukkig niet gedaan. Op mooie plekken hebben we natuurlijk de motoren even aan de kant gezet om van omgeving te genieten. Op een aantal colletjes hebben we de benen gestrekt en was foto’s gemaakt van het uitzicht.
Zoals gisteren blijkt iedereen hetzelfde idee te hebben over wanneer er koffie gedronken moet te worden. We kwamen elkaar tegen bij “Hotel Restaurant – Des Roches”. Gelijk maar even aan de uitbater gevraagd waar we konden tanken. “Au village”. Nou – Da’s duidelijk. Gewoon in het dorp dus, maar helaas. Er stond slecht 1 pomp en de laatste keer dat die gebruikt was is waarschijnlijk ergens eind vorige eeuw geweest. Ik kon nog wel even maar mij buurman moest echt tanken. Via de tomtom een tankstation in de buurt van de route opgezocht. Die was om en nabij de 10km verderop, maar dan moesten we wel van de route afwijken. Die werd nu iets langer – ach 🙂
Na het tanken moesten we even oriënteren wat de beste (en mooiste) route terug richting de uitgestippelde route zou zijn. Het zou nu handig zijn om een kaart te hebben van de omgeving met daarop ingekleurd de route, maar die hadden we niet en moesten dus rommelen door in- en uitzoomen van de navigatie. Eigenlijk was het vrij eenvoudig. Of terug rijden van Saint-Blaise-le-Roche, waar we getankt hebben, naar Bourg-Bruche. Daar waren we rechtdoor gegaan i.p.v rechts afgeslagen in oostelijke richting, maar dat was een vrij saai stuk eigenlijk, of direct richting Ranrupt in zuidoostelijke richting rijden. We kozen voor het laatste en dat was een zeker een betere keuze. Leuke rustige weg door een mooi valleitje.
We hebben pas een klein deel van de route gehad en die is nu al geslaagd. Het kan ook bijna niet anders. We zijn in de Vogezen en alles is mooi. Het liep inmiddels richting 12 uur. Ik kan me het advies nog herinneren van Nico: De Fransen eten tussen twaalf en twee – daarna is de keuken gewoon dicht. Opzoek naar een eterijtje dus. Ik had verwacht dat er in ieder dorpje wel iets zou zitten maar dat viel tegen. In de Savoie is dat in ieder geval wel zo. De zoektocht viel uiteindelijk toch wel mee. Rond kwart over twaalf reden we een dorpje binnen. In het centrum, een T-splitsing, stond een paal met allerlei bordjes richting gastronomische avonturen. Bij de meeste bordjes, zo niet alle, waren de geverfde letters half vergaan. Op eentje na. Dat bordje was goed onderhoud. Laten we daar maar eens gaan kijken dan. En ja hoor. Een soort van herberg, terras van kiezels. Grote linde-boom. Franse zitjes. Helemaal goed. Laten we eens voor een maaltijdsalade gaan in plaats van een vette hap. Dit was geen verkeerde keuze. Onze borden waren afgeladen met partjes ei, diverse soorten tomaat, rucola, gerookte ham en euhm… schijfjes kroot en natuurlijk de nodige hoeveel gemengde sla. Om het geheel nog gezonder te maken bestelden we er mineraalwater bij van het type “bruis”. Weer eens wat anders dan je standaard schnitzel met cola. Na de eten bestelden we nog een espresso. Die kregen we in een leuk kopje met daarbij een glaasje chocolade-mousse. Heel lekker. We hebben daar zeker drie kwartier gezeten. Eigenlijk hadden we nog niet zo heel veel zin om verder te gaan. Het was lekker weer en het was een prima stek om te niksen. Helaas moesten we toch echt weer gaan rijden want we waren nog lang niet op de helft 😀
Eenmaal op weg was het weer heerlijk sturen. De slingerende weg ging gestaag omhoog. De omgeving werd ook steeds bosrijker. Door het warme weer kon je de naaldbomen ruiken. Hier en daar waren kleine inhammen langs de weg waar je je motor kon parkeren om van het uitzicht te genieten. Je moest wel stoppen want het uitzicht lag verscholen achter de bomen. Op een van deze plekken hebben we even rust genomen op te kijken wat er dan precies te zien was. We hebben op een uitkijkpunt gestaan en als het goed is zouden we de ruïne moeten zien van Château du Nideck. Wel zagen we mensen een stuk verder staan maar we konden er geen ruïne in ontdekken. We keken ook tegen de zon in. De foto’s die we hadden genomen waren niet heel goed gelukt. Zwaar overbelicht. Gewoon googlen dus maar. De weg lag er als een biljartlaken bij – net geasfalteerd. Soms lag er aan de zijkant van bochten vers gravel. Auto’s die het niet zo nauw nemen rijden deze gravel dan de weg op. Vinden wij motorrijders niet zo leuk. De gravel stak spierwit af tegen het zwarte asfalt waardoor we al vroegtijdig rekening konden houden met deze hindernis. De weg stond ook vol met bordjes dat motorrijders niet zo gevaarlijk moeten rijden. Oh??? We stoppen op de col van de D44/D145 nog even bij een oorlogs-monument om wat water “te tanken”. Hier gaat de departement Moselle over in Bas-Rhin. Gelijk maar even een shirt uit getrokken want het was behoorlijk warm geworden. Na deze rust pauze reden we verder richting Lac de Pierre-Percée.
De dag begon inmiddels te vorderen. Het was inmiddels tien voor vier of zo en we moesten nog een kleine 100 kilometer slingeren. Gemiddeld rij je in de bergen zo’n 50km/u dus euh zes uur weer bij het hotel?? In ieder geval hebben we nog een lekker stuk om te rijden. We waren niet echt moe maar de warmte zat ons wel een beetje in de weg. Het resterende stuk doen we rustig aan. Als we rond kwart voor zes het straatje van het hotel inrijden zit iedereen al uitgebreid aan het bier. We zijn weer de laatste..