18 juni – Slecht geslapen. De bedden waren prima maar het was warm. Snel in slaap vallen was er niet bij. We hadden daarom de luiken open gelaten. Muggen waren er niet maar god wat was het warm op de kamer. ‘s Ochtends kwam het zonnetje veel te vroeg de kamer binnen en de vogels hadden er ook zin in. Wat een kabaal maken die beesten. En dan die verrekte kerkklok. Die wist ook van geen ophouden. Zondag hè, dan moet dat ding zo nodig afgaan 🙂 De dag zou in het teken staan van super weer, hele mooie wegen en de nodige bordjes met de tekst “Umleitung” waarvan we bij eentje inderdaad niet verder konden. Bij die andere had het misschien wel gekund maar of er was een ongeluk of een wielerwedstrijd. Konden we niet helemaal opmaken.
Na het ontbijt hesen we onszelf weer in het motorpak. De flesjes zijn weer gevuld met water. Een familiepak Sultanas werd ook in de tas gestopt. Omdat we hadden afgestemd het lekker rustig aan te doen werd er genoeg gestopt. Richard had een mooie plek gevonden om te lunchen al is het vaak gissen wat je aantreft en hoe laat je er bent.
De route die we hadden gemaakt was echt zeer mooi. De eerste stopplaats was in het plaatsje Starkenburg. Dat ligt boven Traben-Trarbach. Vanaf dat plaatsje heb je een super mooi uitzicht of de Moezel. Het lag niet op de route maar wel vlakbij. Ik heb een jaar of 10 geleden vlak bij Traben op een campinkje gestaan en wist van het uitzichtpunt. Even van de route afwijken en genieten van het uitzicht. Na de stop reden we weer verder en werden we verwelkomd door een bord dat de weg was opgebroken. Toch lekker doorgereden. Foei! Bij een afslag stond er rechtdoor, onze route, dat de weg was geblokkeerd. Bah 🙁 Als we omleiding zouden volgen zouden we echt een heel stuk van de route missen. “Rebels” rijden we voorbij het bord. De weg die volgt, De K52 richting Briedel, is helemaal top. Niet heel breed maar mooi asfalt, heerlijk tussen de bomen met toch wel genoeg uitzicht op het landschap met veel glooiende bochten. Ideaal voor grote toerfietsen. Eigenlijk begint deze mooie weg al vanaf Ravensbeuren naar Briedel, K53 en K52. Heerlijke weg. We zijn blij dat we die omleiding hebben genegeerd.
En dan, vlak voor Briedel, is er inderdaad de wegversperring. En wat voor een. De hele weg is afgesloten. Er is tussen de afzetting slechts ruimte voor fietsers. De reden van de afzetting is dat er aan de rechter kant van de weg een gat is geslagen door regenwater ofzo. Niet handig voor auto’s maar motoren kunnen best er langs. Dat vinden wij tenminste… De VFR kon er sowieso langs maar de opening in de afzetting moest iets verbreed worden zodat de K1600’s, inclusief zijkoffers, er ook langs konden. Na dit avontuur belanden we niet veel later, langs de Moezel, in een file. De file wordt veroorzaakt, door een door politie klemgezetten rotonde. Je kon vanaf onze kant alleen maar naar rechts. Zo ging onze route niet. We wilde eigenlijk een afslag later weer de “bergen” in maar gingen nu noodgedwongen al de bergen in. De zumo komt nu goed van pas. Even goed uitzoomen om te kijken waar we de route het snelst weer kunnen oppikken. De zumo leent zich echt goed voor dit soort dingen. De route blijft intact en gaat niet vaag herberekenen. Herbereken mag maar ik ben dan bang dat de route verpest wordt. We missen gelukkig maar een klein deel van de route.
Het leek een soort dagverblijf voor oude van dagen.
Het einde van de ochtend was in zicht. Tijd voor koffie. Helaas merk ik dat het steeds lastiger is om wat leuks te vinden in Duitsland. Als je al wat tegenkomt is het dicht, of er zit niemand of het ziet er niet uit – of het is stervensdruk. Zo nu ook weer. Net voordat we een dorpje uitrijden zien we toch iets. Een soort van bakkertje, met een terras. Wel helemaal leeg maar voldoende parkeergelegenheid voor de motoren. Uitzicht niet denderend maar ach. We willen koffie – met appelgebak ;). Omdat we het bakkertje pas zagen toen we er eigenlijk al voorbij waren reden we iets verder door tot een rotonde. Makkelijk keren. We pakten de kaart en bestelden cappuccino met een lekker stuk gebak. Hier hebben we serieus van genoten. Echt goed gebak. Wel grappig. Het terras was leeg. Zet er een paar motoren neer en er strijken direct meerdere groepen met motorrijders neer. Binnen een half uur waren alle tafeltjes bezet. Grappig.
Na deze toch wel machtige “maaltijd” pakten we de route weer op. We waren nu officieel op de terugweg maar nog lang niet op de helft. We rijden tot Cochem langs de Moezel. Daar is het altijd druk. De VFR duikt overal tussendoor maar de grote K1600’s moeten netjes tussen de auto’s wachten tot het verkeerslicht groen licht geeft. Gelukkig wacht mijn maatje met zijn wendbare VFR net buiten Cochem (als hij maar goed op de navigatie heeft gekeken). Bij het eerste dorpje voorbij Cochem duiken we weer de berg op. Heerlijk sturen met een paar fijne haarspeldbochten. Op het kaartje stond dat er boven een uitzicht punt zou zijn. De parkeerplaats was er – het uitzicht waarschijnlijk ook als de bomen en de overdadige begroeiing het zicht niet zouden belemmeren.
Richard maakte van de gelegenheid gebruik om een van ons weer tot cameraman te bombarderen. “Geef maar hier die camera” 🙂 Het eerste filmpje mislukte – nou ja, een dikke groene Kawasaki verstoorde het beeld. Mijn maatje gewapend met een fotocamera en ik met de telefoon van Richard, voor het filmpje. De tweede poging was goed. Na deze korte pauze reden we verder en werden wederom verwelkomd door zo’n rot bord dat de weg was afgesloten. Boeiuh! Gewoon stug doorrijden. Mwerden we verwelkomtmm… De weg wordt nu toch wel vies, als in – dat er al een tijdje niet meer is gereden. De weg duikt flink naar beneden. Richard rijdt voorop en ziet en batterij aan wegwerk-voertuigen staan. Toch maar even stoppen. De weg loopt wel door maar dik een halve meter lager dan wat je zou verwachten. De weg is over een lengte van ca. 75 meter afgegraven.Richard is al bezig om
Off-the-road met een K1600..
de neus van zijn K de andere kant op te laten wijzen. Ik heb daar eigenlijk geen zin in. Ik ben bang dat mijn machine omvalt in en poging om te keren. De weg is stijl, smal en glad. Ik zet de motor in de eerste versnelling en stap af. Ik geef aan dat ik even wil gaan kijken of we eventueel toch door kunnen. 20 meter verder, ik sta op het randje “asfalt-afgraving”, zie ik dat we gewoon verder kunnen. De overgang is als een afrit gemaakt. Aan de andere kant ziet het er ook goed uit. Ik laat weten dat het wel kan. De andere twee vinden het prima – als een het er niet mee eens is kan je niet verder, dan ga je gewoon terug, maar we konden gewoon door. Leuk off-the-road met een K1600 :D. Even verderop is een tankstation waar we tanken.
We tuffen verder… richting lunch. Volgens mij moeten we nu toch wel in de buurt zijn van de lunchplek. Richard had iets uitgezocht bij Manderscheid en volgens de bewegwijzering zouden we daar in de buurt zijn. We rijden het stadje vanaf de oostkant binnen. Voor de mensen die daar enigszins bekend zijn: er volgen een paar lekkere slingers omhoog. Boven schittert een oude ruïne. We rijden verder en passeren Hotel am Cerezplatz, ook een bekende en geliefde stek onder motorrijders. We zijn het dorp uit en rijden naar restaurant “Heidsmühle“. Het zijn een paar slingers naar beneden en wat we daar beneden aantreffen verbaast ons. Het lijkt wel een soort dagverblijf voor oude van dagen. Het is druk en het lijkt ook een startplaats voor wandelingen enzo. Omdat het eigenlijk al vrij laat is voor een lunch is de lunchkaart ook al passé maar een bock-worst met friet hebben ze nog wel. Binnen en buiten zit het inderdaad vol met mensen die hun bejaarde ouders hebben meegenomen voor een dagje uit. Gezellig 😀
Na een uurtje gezeten te hebben rijden we verder. Het duurt niet heel lang voor we weer een wegversperring tegenkomen. Dit keer konden we er echt niet langs. Een grote bouwkraan versperde de weg. Er liep wel een weggetje naar beneden om daarna naar boven af te buigen, het bos in.. Die weg was smal en zat vol met scheuren. Met een GS hadden we het wel gedaan maar met het soort fietsen die we nu hebben misschien iets minder handig (achteraf had het waarschijnlijk wel gegaan maar dat is achteraf hè 🙂 Ik zoom de zumo uit en zie dat we een stuk snelweg kunnen nemen. We slaan dan wel een stukje van de route over maar even “uitwaaien” op de snelweg is nooit vervelend. Dat uitwaaien moet je meer lezen als “eens kijken hoe hard we durven”. Ik geloof dat de VFR heeft gewonnen 😉
Hola! dit stuk hebben we gisteren ook gereden. Dat klopt. We rijden richting Piesport. Echt heel vervelend. We parkeren bovenaan de fietsen op het toch wel redelijk volle parkeerplaatsje. Een groepje motorrijders stond ook van het uitzicht te genieten. Er werden twee fietsen verplaatst zodat de 1600’s er ook nog tussen konden. Het was echt super weer. Niet al te warm, beetje wind. Na van het uitzicht genoten te hebben en wat sterke verhalen te hebben uitgewisseld daalde we af richting Piesport. De slingers waren nog net zo mooi als gisteren.
Een kilometer of wat voor het pension hebben we nog wat gedronken op een door bomen beschut bankje. Het was warm en we hadden afgesproken lekker rustig aan te doen. Weer even afstappen, fotootje maken, slok water. De paar laatste slingers voordat we bij het pension zijn, hebben we nog een aantal drive-by filmpjes gemaakt. Erg leuk om die terug te zien.
